Premiera filmu „Kosa, opowieść o Karolu Pniaku”

W Młodzieżowym Domu Kultury, w ramach rocznicy 120-lecia nadania praw miejskich Jaworznu, odbyła się premiera filmu „Kosa, opowieść o Karolu Pniaku”. Podczas spotkania, dzięki staraniom Społecznego Komitetu Pamięci mjr. pil. Karola Pniaka, pośmiertnie awansowano go na stopień podpułkownika.

W uroczystościach udział wzięli m.in. Anna Surówka – Pasek Doradca Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy, Prezydent Miasta Jaworzna Paweł Silbert wraz z Sekretarz Miasta Ewą Sidłełko – Paleczny, Wicemarszałek Województwa Śląskiego Dariusz Starzycki, ppłk Andrzej Kłuś Wojskowy Komendant Uzupełnień, Rodzina śp. Karola Pniaka oraz zaproszeni goście i mieszkańcy Jaworzna.

Premiera filmu, który powstał przy współpracy Komitetu Pamięci mjr. pil. Karola Pniaka z Muzeum Lotnictwa w Krakowie, była okazją do wręczenia awansu na stopień podpułkownika na ręce syna pilota, również Karola Pniaka. Uroczystość ta miała odbyć się już w ubiegłym roku na 110. rocznicę urodzin jaworznickiego pilota, jednak ze względu na pandemię, termin został przesunięty.

W takcie spotkania wykład dotyczący Karola Pniaka wygłosił dr hab. Krzysztof Mroczkowski, Zastępca Dyrektora ds.Naukowych Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Ponadto podczas wydarzenia zebrani mogli się zapoznać z wystawą okolicznościową o jaworznickim pilocie oraz wysłuchali występu Orkiestry Kameralnej Miasta Jaworzna „Archetti”.

Społeczny Komitet Pamięci mjr. pil. Karola Pniaka

Wydarzenie odbyło się dzięki działalności Społecznego Komitetu Pamięci mjr. pil. Karola Pniaka, w którego skład wchodzą: Maria Królikowska – działaczka społeczna ze Szczakowej oraz Grzegorz Tucki – pomysłodawca inicjatywy. Starania doprowadziły również do nazwania ronda na Pieczyskach imieniem Pilota. Do współpracy z komitetem przystąpili również pracownicy Młodzieżowego Domu Kultury m.in. Kaja Kwadrans, Bogdan Malisz, Artur Majewski, Grzegorz Gołas.

Karol Pniak

Karol Pniak (1910-1980) urodził się w Jaworznie. Był trzecim synem Franciszka i Marii z d. Waluga (z sześciorga rodzeństwa). Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w gimnazjum w Chrzanowie.

Do wojska zaciągnął się 23 października 1928 r. (2 pułk lotniczy). Uczył się w Szkole Podoficerskiej (stopień kaprala), następnie w Szkole Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy oraz w Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. Po ukończeniu szkoleń latał w 122. eskadrze myśliwskiej. W marcu 1936 r. otrzymał awans na plutonowego, w sierpniu 1938 r. na sierżanta. 15 czerwca 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych w Dęblinie. Staż odbył w 142 eskadrze myśliwskiej, a w sierpniu 1939 r. promowano go do stopnia podporucznika.

Karol Pniak był zdobywcą szeregu najwyższych nagród, w tym trzykrotnym Mistrzem Polski, a po śmierci kpt. pil. F. Żwirki najbardziej popularnym pilotem II Rzeczypospolitej.

18 września ewakuował się przez Rumunię do Francji, gdzie dotarł 29 października. W styczniu 1940 r. przypłynął do Anglii, gdzie skierowano go na przeszkolenie do 6 OTU w Sutton Bridge. 8 sierpnia 1940 r. otrzymał przydział do 32. dywizjonu RAF. W czasie bitwy o Anglię powiększył liczbę zniszczonych maszyn wroga – 12 i 15 sierpnia po jednym Messerschmitcie BF 109, 18 sierpnia kolejne dwa Bf 109. 24 sierpnia 1940 r. zgłosił prawdopodobne zestrzelenie Bf 109. 24 sierpnia lecąc został zestrzelony, samolot rozbił się w Rhodes Minnis, a pilot wyskoczył na spadochronie. Ranny, w szpitalu przebywał do 16 września 1940 r.

Powrócił do walk w ramach 257. dywizjonu RAF i 11 listopada 1940 r. zestrzelił 1 i 1⁄2 samolotu. 23 listopada 1940 r. został przeniesiony do dywizjonu 306. Po przerwie operacyjnej, 1 grudnia 1942 r. został dowódcą eskadry. 13 lutego 1943 r. został zakwalifikowany do Polish Fighting Team, zwanym również „Cyrkiem Skalskiego”, gdzie walczył od 13 marca do 12 maja. 17 listopada 1944 r. objął dowództwo nad 308. dywizjonem, którym dowodził do 30 czerwca 1945 r. W grudniu 1946 roku został zdemobilizowany.

Wrócił do kraju 24 lutego 1947 r. Zamieszkał w rodzinnej Szczakowej, w Pieczyskach. Z uwagi na pobyt na Zachodzie miał problemy ze Służbą Bezpieczeństwa. Zmarł 17 października 1980 r.

Wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.